De menselijke kant
We leven in een bijzondere tijd. Je kunt geen tv aanzetten, geen krant openslaan, of je leest erover. Het zijn bijzondere tijden…
Niemand weet hoe de haven zich ontwikkelt. De overslag neemt af, evenals het aantal schepen dat de haven aandoet. Onze haven drijft op de wereldhandel, en die is onzekerder dan ooit.
Toch laat Rotterdam nu haar kracht zien. Als vluchthaven, en nog sterker als de Rotterdamse haven zoals we die kennen: hoewel we zelf niet weten wat de impact is, laten we schepen en zeelui niet hangen. Uit alle windstreken komen schepen naar onze haven, wetend dat ze er terecht kunnen.
En terecht kunnen ze. Dat zijn geen lichtvaardige besluiten. Bij ieder schip dat binnenloopt, zijn tientallen mensen betrokken. Mensen die hun eigen leven voor even achter zich laten en aan boord stappen om te doen wat ze moeten doen.
”Waar het altijd ging over de economische waarde van de haven, gaat het nu over wat we voor elkaar kunnen betekenen”
Dat gebeurt iedere dag zoals dat altijd ging. Veel wordt er niet over gepraat of geschreven. Logisch ook; het is niet veel anders dan we normaal doen. Van loods tot roeier, van sjorder tot kraandrijver, van waterklerk tot drinkwaterboot, van sleepbootkapitein tot havendienst: we lullen niet, maar poetsen. De waarde daarvan is groter dan we altijd dachten. Waar het altijd ging over de economische waarde van de haven, gaat het nu over wat we voor elkaar kunnen betekenen.
We moeten maar afwachten waar onze haven eind dit jaar staat. De voorspellingen variëren van zwaar somber tot gematigd somber. Ik geloof in de laatste variant. Geen eerdere crisis die wij meemaakten is vergelijkbaar. De laatste die we bewust meemaakten, was de financiële crisis die leidde tot een langdurige uitval van vraag. Nu hebben we te maken met een crisis die een duidelijk beginpunt heeft en waarvan we mogen aannemen dat die minder langdurig ingrijpt als de vorige. Dat geldt zeker voor het Rotterdamse: als het ergens in de wereld beter wordt zijn, wij de eersten die het merken.
Voor het zover is, krijgen we in verschillende vormen te maken met de gevolgen. Dat die gevolgen voor sommigen heel persoonlijk merkbaar zijn maakt het nog erger.
Onze haven bestaat alleen maar omdat we elkaar kennen en opzoeken, in goede en slechte tijden. Laat een tijdelijke beperking, hoe ingrijpend ook voor het persoonlijke of sociale leven, dan ook geen belemmering zijn om naar elkaar om te kijken.
Want iedere dag zien we op de Waterweg, in de Waalhaven, het Calandkanaal en de Botlek waar we goed in zijn: wie Rotterdam aandoet, komt thuis in een haven waar oog is voor de menselijke kant. Nu vele zeelieden niet eens meer naar huis kunnen, is de waarde daarvan alleen maar groter geworden.
En daarom is de Rotterdamse haven geen gewone haven, maar onze haven!
